آدمک آخر دنیاست بخند

آدمک مرگ همین جاست بخند 

دست خطی که تو را عاشق کرد

شوخی کاغذی ماست بخند

آدمک خر نشوی عاشق شوی

کی دنیا سرای است بخند

آن خدایی که بزرگش خواندی

بخدا مثل تو تنهاست بخند

فکر کن درد تو ارزشمند است

فکر کن گریه چه زیباست بخند

صیح فردا به شبت نیست که نیست

تازه انگار که فرداست بخند

راستی آنچه به یادت دادیم

پر زدن نیست که درجاست بخند

آدمک نغمه آواز نخوان

آدمک آخر دنیاست بخند . . .

حافظ از باد خزان در چمن دهر مرنج

فکر معقول بفرما گل بی خار کجاست....

غنچه از خواب پرید و گلی تازه به دنیا آمد

خار خندید و به گل گفت سلام

و جوابی نشنید

خار رنجید ولی هیچ نگفت، ساعتی چند گذشت، گل چه زیبا شده بود.....

دست بی رحمی آمد نزدیک

گل سراسیمه ز وحشت افسرد

لیک آن خار در آن دست غلتید.......وگل از مرگ رهید ......

صبح فردا که رسید......خار با شبنمی از خواب پرید

گل سراسیمه به او گفت سلام.............

چه زیباست که خاری گل دهد و چه خود خواه است گلی که خار را دوست نداشت

گل اگر خار نداشت، دل اگر بی غم بود

اگر از بهر کبوتر قفسی تنگ نبود

زندگی، عشق، اسارت، قهر آشتی همه بی معنا بود

زندگی با همه ی وسعت خویش، محفل ساکت غم خوردن نیست

حاصلش تن به قضا دادن و افسردن نیست

اضطراب هوس دیدن و نادیدن نیست

زندگی جنبش جاری شدن است.

زندگی کوشش و راهی شدن است......... 

گنجشك به خدا گفت : لانه كوچكی داشتم آرامگاه خستگیم و سرپناه بی كسیم بود

طوفان تو آن را از من گرفت

كجای دنیای تو را گرفته بودم؟؟؟

خدا گفت : ماری در راه لانه ات بود تو خواب بودی

باد را گفتم لانه ات را ویران كند!!

تا تو از خطر ایمن بمانی... 

ما بدبختــــیو بوســـیدیم گذاشتیم کنار .. 


حالا ول کن نیست میره و میاد میگه بــــــــــــوس بـــده 

تــــو زندگـــــی به هیچکـــــس اعتمــــاد نکــــن ...


آییـــــنه با همــــه یه رنگیــــش


دســـت چـــپ و راســتتو


اشتبـــاه نشـــون میـــده 

از میان این همه "بود"

 من در آرزوی یکی ام که " نبود "

شب عید بود و هوا سرد وبرفی....

پسر در حالی که پاهای برهنه اش را روی برف جابه جا میکرد

تا شاید برف های کف پیاده رو کمتر آزارش بدهد صورتش را

چسباتده بود به شیشه سرد فروشگاه و به داخل نگاه میکرد

در نگاهش چیزی موج میزید انگار که با نگاهش نداشته هایش

را از خدا طلب میکرد انگار که آرزو میکرد خانمی که قصد ورود

به فروشگاه را داشت کمی مکث کرد ونگاهی به پسرک که محو تماشا

بود انداخت وبعد رفت داخل فروشگاه چند دقیقه بعد در حالی که

یک جفت کفش در دستانش بود بیرون آمد

-آهای آريالآ پسر

پسر برگشت وبه سمت خانم رفت چشمانش برق میزد خانم کفش هارا

به او داد واو با چشمانی خوشحال وصدایی لرزان پرسید:

-شما خدا هستید!؟

-نه پسرم من فقط بنده خدا هستم!

-میدانستم نسبتی باخدادارید! 

جهان در سیاهی فرو رفته بود

 به بهبود گیتی امیدي نبود

 نه شایسته بودي شهنشاه مرد

 رسوم نیاکان فراموش کرد

 بناکرد معبد به شلاق و زور

 نه چون ما براي خداوند نور

 پی کار ناخوب دیوان گرفت

 خلاف نیاکان به قربان گرفت

 نکرده اراده به خوبی مهر

 در اویخت با خالق این سپهر

 در آواز مردم به جایی رسید

 که کس را نبودي به فردا، امید

 به درگاه مردوك یزدان پاك

 نهادند بابل همه سر به خاك

 شده روزمان بدتر از روز پیش

 ستمهاي شاهست هر روز بیش

 خداوند گیتی و هفت آسمان

 ز رحمت نظرکرد بر حالشان

 برآن شد که مردي بس دادگر

 به شاهی گمارد در این بوم وبر

 چنین خواست مردوك تا در جهان

 به شاهی رسد کوروش مهربان

 سراسر زمینهاي گوتی وماد

 به کوروش شه راست کردار داد

 منم کوروش و پادشاه جهان

 به شاهی من شادما ن مردمان

 منم شاه گیتی شه دادگر

 نیاکان من شاه بود و پدر

 روان شد سپاهم چو سیلاب و رود

 به بابل که در رنج و آزار بود

 براین بود مردوك پروردگار

 که پیروز گردم در این کارزار

 سرانجام بی جنگ و خون ریختن

 به بابل درآمد ، سپاهی ز من

 رها کردم این سرزمین را زمرگ

 هم امید دادم همی ساز وبرگ

 به بابل چو وارد شدم بی نبرد

 سپاه من آزار مردم نکرد

 اراده است اینگونه مردوك را

 که دلهاي بابل بخواهد مرا

 مرا غم فزون آمد از رنجشان

 ز شادي ندیدم در آنها نشان

 نبونید را مردمان برده بود

 به مردم چو بیدادها کرده بود

 من این برده داري برانداختم

 به کار ستمدیده پرداختم

 کسی را نباشد به کس برتري

 برابر بود مسگر ولشکري

 پرستش به فرمانم آزاد شد

 معابد دگر باره آباد شد

 به دستور من صلح شد برقرار

 که بیزار بودم من از کارزار

 به گیتی هر آن کس نشیند به تخت

 از او دارد این را نه از کار بخت

 میان دو دریا در این سرزمین

 خراجم دهد شاه و چادر نشین

 ز نو ساختم شهر ویرانه را

 سپس خانه دادم به آواره ها

 نبونید بس پیکر ایزدان

 به این شهر آورده از هر مکان

 به جاي خودش برده ام هر کدام

 که دارند هر یک به جایی مقام

 ز درگاه مردوك عمري دراز

 بخواهند این ایزدانم به راز

 مرا در جهان هدیه آرامش است

 به گیتی شکوفایی دانش است

 غم مردمم رنج و شادي نکوست

 مرا شادي مردمان آرزوست

 چو روزي مرا عمر پایان رسید

 زمانی که جانم ز تن پر کشید

 تابوت نه تابوت باید مرا بر بدن

 نه با مومیایی کنیدم کفن

 که هر بند این پیکرم بعد از این

 شود جزئی از خاك ایران زمین

دعـایتـــــ گـرفـتـــــ مـــادر بـزرگــــ ...

خــیـلیـــــ پــیـر شــدمــــ! 

در اوج جوانی

این روزها سپیده که میزند

بیدار نمیشوم


میمیرم از اینکه زنده ام....


می فهمی؟؟؟؟ 

نَفَــس کهــ میــکِشَــم چیــــزی دَر اِنتهــآی



وُجــودَم فَریــآد میــــزَنَــد بَســ اَستــ بآلآ نَیــآ ... 

من در میان مردمی هستم

که باورشان نمیشود تنهایــــم

میگویند خوش بحالت که خوشحالی

نمی دانند دلیل شاد بودنم

باج به آنهاست

برای دوست داشتن مــــــــن 

سیگارو گذاشته بودم زیر لبام

گفتم هی یارو !

آتیش داری؟

جواب داد: توی جیبم که نه!

ولی تو دلم آره، به کارت می آید؟

گفتم بده همدردیم! 

کاش میدانستم
چه كسی این سرنوشت را برایم بافت...
آنوقت به او میگفتم...
یقه را آنقدر تنگ بافته ای...
كه بغض هایم را نمی توانم فرو دهم.... 

خدایا . . .
مرا ازخود رها ساز که هیچ کس مرا به اندازه ی من اذیت نکرد! 

زیر سیگاری پر از  سیگار

یک لیوان یک استکان چای نصفه

یک جیگر سوخته

یک خستگی تکراری ...

با یک سیستم نفتی

یک تخت خواب خالی از خواب

اینها سهم من از این زندگیه.

حالا به هر جرمی که می خواهی منو ببر جهنم...!!!

تنهایی را باید با خط بریل نوشت

شنیدنش کافی نیست باید لمسش کرد 

  گاهي خراب كردن پل ها چيز بدي نيست     

چون مانع بازگشت شما به جاييست 

كه از ابتدا نبايد پا به آنجا ميگذاشتيد.

نه یک نخ ... نه یک پاکت ...


یک عمر هم که سیگار بکشم فایده ندارد !!!


تا خودم نسوزم دلم آرام نمی گیرد ...